یک یا هیچ

تنها چیزی که وجود داشت یه کویر خالی بود ، پر از شن و سنگ و موجوداتی که از شدت گرما جرات بیرون اومدن از سوراخای خودشونو نداشتن .حتی اون لحظه شاید گرمترین زمانی بود که اون بیابون به خودش دیده بود . شاید تو اون بیابون یه مارمولک بودن بهترین گزینه بود . پسرک قد بلند با موهای مشکی کوتاه داشت و جلوتر از دختر راه میرفت ، دختر هم حتی توان اینو نداشت که موهای قهوه‌ایش که تا شونه هاش هم نمیرسید رو کنار بزنه . حتی نفس کشیدن براشون سخت ترین کار دنیا بود . 1 سالی بود که همو میشناختن و خیلی قبلتر ازون  همدیگر رو زیر نظر داشتن و آشنایی باهم بهترین اتفاق زندگیشون بود ، حداقل چیزی که فکرشو میکردن . کفشای پاره شده‌ی دختر و گرما اتفاق خیلی بد اونوقع نبود ، کسی از گرما قرار نبود بمیره اما از گشنگی چرا . شاید اگه چن ساعتی فقط زنده میموند میتونست بقیه‌ی روزای زندگیش هم ببینه . آرزویی که تمام دلمشغولیِ پسر و دختر بود .

تپه‌های کوتاهی دورشون بود که حتی سایه‌ هم از خودشون نداشتن ، دختر چشمایی رو میدید که اونارو لحظه به لحظه نیگاه میکنن ،و شاید در مورد اونا حرف میزدن و بهشون میخندیدن . لحظه به لحظه فکرایی که تو سرش میگذشت زیاد میشدن. فکر خاطره‌های خوبی که با هم داشتن ، تصمیمایی که با هم گرفته بودن ، شب‌هایی که با هم بودن و مستی‌هایی که با هم داشتن . یادش بود که هفته‌ی گذشته کنار هم خوابیده بودن و پسر وعده داده بود که میخوام مادرم رو ببینی ، مطمئن بود که از دختر از مادرش خوشش میاد . 

حتی فکر اولین قراری که باهم داشتن رو نمیتونست از فکرش دور کنه ، وقتی که به خاطر بارون 45 دقیقه ای دیر رسیده بود و پسر تو کافه رنگ و روش پریده بود و وقتی حرف میزد کلمه‌هاش میلرزید . همیشه به خاطر این جریان پسر رو مسخره میکرد . 

تو همین فکرا بود که روی زمین افتاد ، گرما اذیتش نمیکرد ، اما گشنگی بود که امان اون رو بُریده بود . شاید با این وضعیت یک ساعتی هم نمیتونست دووم بیاره  و پسر هم به دنبال اون از گشنگی تلف میشد . شاید اگه کوچیکترین چیزی بود که میخوردن زنده میموندن . چشمایی که رو تپه‌ها میدید براقتر شده بودن و هزلحظه بهش نزدیکتر میشدن . در یک آن انرژیش برگشت و گفت » عزیزم فکر کنم دیگه چیزی نمونده باشه تو جلو تر برو و من الان میام » پسر سری تکون داد و به راهش ادامه داد ، دختر هم به سختی روی پاش ایستاد و دنبال «عزیز»ش راه افتاد سرعتش رو زیاد کرد تا به نزدیکترین فاصله به پسر رسید . 

چاقویی که از قبل آماده کرده بود رو با همه‌ی قدرتی که داشت تو گردن پسر فرو کرد ، پسر روی زمین افتاد و هیچی نمیتونست بگه ، خون از گردنش فواره میزد و دختر برای اینکه عشقش دیگه زجری نکشه با سنگی با تمام قدرت روی سرش کوبوند . دیگه واقعا پسر مرده بود . 

گوشت ِ ماهیچه‌ی دستش رو کوچیکک کوچیک میکَند و به زور قورت میداد ، نیم ساعتی اینطور تحمل کرد و وقتی که دید انرژیش برگشته به راهش ادامه داد . دیگه اون چشمای ترسناک رو نمیدید و میدونست که رهایی از این کویر نزدیکه .